خوشنویسی از هنرهای دیرین،
بالنده و ارزنده ژاپن است، و آئینه ذوق و زیبایی دوستی   مردم سرزمین آفتاب. نقش
گرم و چشم نوازواژگان که با پیچش و چرخش چالاک و هنر آفرین   قلم مو بر برگ کاغذ می
نشیند، و ارج و قدری که این هنر سخنگوی نزد اهل معرفت ونیز   عامه مردم دارد، در
این سوی شرق هم والا و تابناک و از ارزشهای فرهنگ و ادب است، و   برابر نهاد آن با
خوشنویسی فارسی نموداری از همسویی هنر ایران و ژاپن. 
 خوشنویسی فارسی بیشتر به خط نستعلیق است، و خطنگاری ژاپنی به سبک
های گونا گون   و بیشتر به شیوه سو»شوSosho    که انحناهای هنرمندانه آن به خط
شکسته فارسی می ماند-    هر چند که در خوشنویسی ژاپنی قلم مو در کار است. 
 چند سالی پیش نمایشگاهی در ناحیه کانسای گستره اوساکا - کیوتو -
کوبه - نارا   برگزار شد که نمونه هایی از آثار خوشنویسی فارسی را با چند قطعه
خوشنویسی ژاپنی که   با قلم نی نگاشته شده بود به معرض دید هنردوستان گذاشت. آقای مون   چو ابداع کننده این شیوه و خطاط قطعه های موصوف به شرح و بیان
تاریخچه کار هنریش نشست. او گفت   که حدود هفت دهه پیش در ایالت نارا به دنیا آمده و
از کوچکی با قلم مو، به شیوه   خوشنویسی ژاپنی، خطاطی می کرده و ذوق وچیره دستی خود
را در این هنر پرورش می داده   است، اما شیوه رایج خوشنویسی ژاپنی و مکتب های
شناخته شده آن مانند مکتب"هانانو "  و مکتب "اوچانو" (که از استادان صاحب سبک این
هنر نام گرفته اند)، با پایبندی که   به اصول و قواعد قدیم و یکنواختی ای که دارند،
راضیش نساخته و در پی ابداعی در این   عرصه بوده است، و می خواسته تا طرحی نو در
اندازد. به این انگیزه، از بست سالی   پیش راهیابی تازه برای خطاطی، مثلا با برگ
گیاه یا شاخه درخت، آزموده و سرانجام   دریافته که نی که در خوشنویسی فارسی هم
هنرآفرینی دارد بهترین وسیله نشان دادن   افسون تصویری کلام بر کاغذ است. پس با
کوشش فراوان و تجربه های پی در پی توانسته   است با تراشیدن و به هم پیوستن قطعه
های نی، و تعبیه شیارهایی بر جدار بیرونی آن   قلم هایی بسازد که مرکب را بر سر
نگهمیدارد، و با پیچ و تاب موزون و چرخش خوش خرام   بر صفحه کاغذ نقش هایی جاندار و
زیبا از خوشنویسی ژاپنی به شیوه ای تازه می آفریند.   در سال 1992 م.که تلاش او در این کار به توفیق انجامید، "چوکوسای"
را تخلص هنری   خود برگزید.   این نام مرکب با واژه ای که معنی نی یا خیزران  
داردساخته شده است. "تاکه" یا نی در ژاپن و نزد ژاپنیان بسی پرارج است، و به  
راههای گوناگون در زندگی ژاپنی به کار می آید. از چوب های کوچک غذاخوری (در ژاپنی، 
" هاشی") گرفته تا ستون عمارتهای زیبای ژاپنی و پایه پلهای زیبا و نفیس را از "تاکه
"  می سازند، و جوانه خیزران که "تاکه - نو - کو" خوانده می شود و در بهار بار می
آید   در آشپزی ژاپنی جای خاصی دارد. می توان گفت که زندگی ژاپنی بی نی و خیزران
لطف و   گیرایی اش را به اندازه بسیار از دست می دهد. این گیاه در ژاپن گونه های
فراوان   دارد، و در فصل سرما گل می دهد. 
 در خوشنویسی ژاپنی
با نی، قلم از چپ به راست می لغزد، و چرخش دایره وار آن بر    برگ کاغذ انحناهایی
زیبا و چشم نواز می نشاند.متون خوشنویسی ژاپنی بیشتر شعر کوتاه  ( " تانکا"، شعر
پنج بندی 31 هجایی، یا "هایکو"، شعر سه بندی 17 هجاتی) و واژگان   کلیدی مانند شادی،
امید، عشق، صفا، صدق، مهر و فضیلت است. آقای مون چو بیشتر   دوست دارد که کلمه
میچی، به معنی راه یا طریقت، را -که به نقش و نماهایی رازگونه و   هنرمندانه در می
آید - خوشنویسی کند; و شماری بسیار از قطعه های خطاطی شده با نی   او نقش این کلمه
ها یا ترکیب های بر ساخته از آن بر کاغذ است.